Χθες το βράδυ τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και η διμοιρία των ΜΑΤ δέχτηκαν για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες επίθεση με καλάσνικοφ. Σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, το τρίτο σε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση κόμμα της χώρας και όσοι έχουν οριστεί από το κράτος να το φρουρούν δέχονται επίθεση που έχει οσμή σύμπραξης τρομοκρατών και μαφιόζων. Σε όλα αυτά η επίσημη αντίδραση του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού ήταν να καταδικάσει την «προβοκάτσια».
Κάθε μέρα που ξημερώνει μετά από τέτοια χτυπήματα, το πρώτο που σκεφτόμαστε είναι ότι ευτυχώς και αυτή τη φορά δεν θρηνήσαμε θύματα. Στη συνέχεια, μετράμε τις ζημιές: Η πιο σημαντική είναι ότι η πολιτική ζωή μοιάζει να τελεί υπό την ομηρεία εγκληματιών και παρακρατικών. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες εγκληματικών και τρομοκρατικών ενεργειών που διαταράσσουν το αγαθό της Δημόσιας Ασφάλειας, που αποτελεί θεμέλιο της Δημοκρατίας. Πόσες φορές όμως πρέπει να κινδυνέψουν ζωές αθώων για να κάνει η Πολιτεία τη δουλειά της; Η τρομοκρατία και αυτοί που την εκκολάπτουν δεν επιτρέπεται να δρουν ανενόχλητοι και να κινούνται ελεύθεροι σε μια δημοκρατία.
Ξημέρωσε άλλη μια μέρα που η χώρα μας βρίσκεται υπό καθεστώς «ελεγχόμενης ανομίας». Για τον αρμόδιο για το διάλογο με τα «παιδιά» Υπουργό Νίκο Τόσκα και για τον πολιτικό του προϊστάμενο Αλέξη Τσίπρα ξημέρωσε μια ακόμα Τρίτη που βρίσκονται αραχτοί στις καρέκλες τους. Έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να έχει νόημα αν δεν θέλουν, αν δεν μπορούν ή αν ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να προασπίσουν την ασφάλεια των πολιτών και το πολίτευμα απέναντι στις συμμορίες. Πλέον δεν έχει νόημα ούτε να δηλώσουμε την αυτονόητη υποστήριξή μας στα θύματα της επίθεσης, ούτε καν να απαιτήσουμε να φύγει η Κυβέρνηση που έχει κάνει τη χώρα Κολομβία.
Το μόνο που έχει πλέον σημασία είναι να συνεννοηθούμε έγκαιρα πώς θα δράσουμε ομόθυμα όσοι αντιλαμβανόμαστε τη δημοκρατία και την ελευθερία ως αδιαπραγμάτευτα αγαθά, παρά τις επί μέρους διαφορές μας. «Μπορούμε να διαφωνούμε γιατί μπορούμε να συνυπάρχουμε», είχε πει ο Παύλος Μπακογιάννης. Αυτοί που πήγαν μάρτυρες υπεράσπισης των δολοφόνων του αποδεικνύουν καθημερινά και έμπρακτα ότι δεν το ασπάζονται. Είναι η ώρα όσοι δεν είμαστε απέναντι στη δημοκρατία να βρεθούμε μαζί στον αγώνα για εξασφάλιση των ελάχιστων κοινών παρονομαστών της.